Op een ijskoude oudejaarsavond zwerft een groep arme meisjes door de straten, hun voeten bloot, hun handen verkleumd. Niemand let op hen. Om warm te blijven, steken ze één voor één hun zwavelstokjes aan. In het flakkerende licht verschijnen dromen en herinneringen: warmte, liefde en hoop.

Dit ontroerende en poëtische verhaal, naar het sprookje van Hans Christian Andersen, laat zien hoe krachtig verbeelding is – zelfs in de donkerste momenten.